Het vergeten rijk van de Inca's

Geplaatst op zaterdag 25 juli 2009 @ 21:32 , 1079 keer bekeken

"Zij werden onder groot vertoon naar voren gebracht en werden op de offersteen gelegd. Door vier van hen werden ze bij armen en benen gepakt en uitgespreid. Daarna kwam de opperpriester met zijn vuurstenen mes. Geroutineerd maakte hij dan een incisie aan de linkerkant onder de tepel. Dan stootte hij zijn hand door de snede naar binnen en rukte het levende hart naar buiten en plaatste het op een schaal." Aldus een eerstehands getuigenverslag van Diego de Landa die de rituelen beschreef waarmee de Azteken hun zongod tevreden probeerde te stellen. Tegenwoordig stellen we de zongod niet meer tevreden hoewel daar wel degelijk aanleiding toe is.

Bijna iedereen kent inmiddels wel het beeld van de Azteekse zonnesteen (doorgaans aangeduid als de 'Mayakalender'). Deze opmerkelijke steen werd in het jaar 1479 gehouwen uit massief basalt en weegt bij benadering 24,5 ton. In het hart van die opmerkelijke kalender zien we het symbool van het huidige tijdperk of 'de vijfde zon', en kijken we recht in het gelaat van 'Tonatiuh' - de zonnegod zelf. Het is een oud gezicht met rimpels ,en zijn tong steekt - hongerig naar bloed en harten - naar buiten. Tonatiuh verschijnt in het teken 'Ollin', wat zoveel betekent als 'beweging'. Volgens sommigen omdat het einde van de vijfde zon gekenmerkt zal worden door 'beweging' van de aarde, die een einde zal maken aan de wereld zoals we die nu kennen.

Om het gezicht van Tonatiuh zien we vier andere symbolen die in chronologische volgorde ons iets vertellen over de voorgaande perioden (of zonnen) die gepaard gingen met opkomsten en ondergangen van beschavingen.

Eerste zon: dit is de periode van de reuzen; volgens de Vaticaans-Latijnse Codex aten deze giganten 'atzitzintli' of 'watermais'. Het tijdperk duurde naar verluidt 4008 jaar en ging letterlijk ten onder aan het water. Het regende continu en er waren enorme overstromingen. Mensen veranderden in vissen, maar een klein aantal wist te watersnood te overleven en startte een nieuwe beschaving. De overlevers werden door het volk als goden/koningen vereerd.

Tweede zon: deze periode zou volgens de Vaticaans-Latijnse Codex 4010 jaar geduurd hebben. De mensen aten 'wild fruit'. De tweede zon ging ten onder aan de 'Wind-slang' of 'Ehecoatl' en de mensen veranderden in apen. Toch wist een Midden-Amerikaanse Adam en Eva de stormen te overleven. En zo kwam de periode van de derde zon.

Derde zon: duur 4081 jaar. De nazaten van de 'Adam en Eva' aten fruit met de naam 'tzincoacoc' en bouwden weer een heel volk op. Totdat...

Vierde zon: De periode van de derde zon ging letterlijk in vlammen op. Vuurzeeën zuiverden de aarde. Of zoals vrij vertaald uit de Vaticaans-Latijnse Codex: "De mensen stierven van honger na een stortvloed van vuur en bloed". En zo ging de vierde zon over in de vijfde.

Vijfde zon: Nu met als vermoedelijke einddatum (volgens onze kalendertelling) het jaar 2012.

Het idee van de vijf zonnen of perioden werd niet bedacht door de Maya's of Azteken. De oorsprong is veel ouder. De wonderbaarlijke kennis werd overgedragen door een 'moedercultuur' die men 'Olmeken' noemt, en is vermoedelijk nog ouder. Voor zover bekend ligt de oorsprong minimaal 12.000 jaar in het verleden.

Hoewel de oorspronkelijke kennis zorgvuldig werd bewaard veranderde de interpretatie daarvan. Met name de Azteken wisten dat de vijfde zon erg oud was en hard op weg naar het einde van haar cyclus. Het probleem voor de Azteken was echter dat ze geen idee meer hadden hoe de juiste einddatum berekend kon worden: ergens in de loop van duizenden jaren was die kennis verloren gegaan. En zo kon het gebeuren dat de Azteken hun eigen draai eraan gaven en dachten dat als ze Tonatiuh maar genoeg bloed en harten offerden hun 'zon' nog wel even stand zou houden. Inmiddels weten we weer hoe we de 'Mayakalender' moeten berekenen, en we hebben nog drie jaar te gaan.

Offeren doen we niet meer, en het is ook maar zeer de vraag of het zin zou hebben. Wat we wel doen is steeds meer naar de zon kijken, want het lichtende hemellichaam is zich aan het roeren. Voor ons gewone mensjes zien we dat terug in een nieuw fenomeen dat men 'zonwaarschuwing' noemt. Werd voorheen een weerbericht gekenmerkt door opmerkingen zoals 'hier en daar een bui' of 'kans op windstoten', dan zien en horen we tegenwoordig ook een zogenaamde 'zonwaarschuwing'.

De jaguarpriesters van weleer zijn niet meer. In plaats daarvan hebben we wetenschappers die voorspellingen doen. Zo is er bijvoorbeeld het rapport US National Academy of Sciences (NAS) die ingaat op de mogelijkheid dat extreme zonneactiviteit in september 2012 het moderne leven op aarde om zeep zou helpen. De mensen zouden dan eerst een prachtige aurora zien, waarna op grote schaal de stroomvoorziening zou haperen, en zelfs stoppen. En zoals u weet staat of valt onze beschaving met het draadje in het stopcontact.

Duizenden jaren van observaties door oude vergeten culturen zonder meer naar de prullenbak verwijzen lijkt niet raadzaam. We beginnen eigenlijk nu pas te ontdekken wat die oude volkeren al wisten