Het vergeten rijk van de Inca's

Geplaatst op zondag 01 december 2002 @ 20:54 , 2130 keer bekeken

Op het hoogtepunt van de Azteekse beschaving, rond het jaar 1500, woonden er in het Azteekse rijk naar schatting 15 miljoen mensen verdeeld over ongeveer 500 steden, waarvan de hoofdstad Tenochtitlán een bevolking had van ongeveer 250.000 inwoners. De Azteekse samenleving bestond uit uit drie bevolkingsgroepen: slaven, gewone burgers en de adel. Slaven: Kinderen van arme ouders konden tijdelijk als slaven worden verkocht. Daar tegenover konden slaven zich ook weer vrijkopen. Een nogal eigenaardige wet maakte het mogelijk voor ontsnapte slaven om hun vrijheid terug te krijgen indien zij het keizerlijke paleis konden bereiken vóórdat ze konden worden opgepakt door hun eigenaar. Gewone burgers: De gewone, vrije burgers hielden zich bezig met de landbouw en andere beroepen. In familie verband behoorden zij meestal tot een buurtgemeenschap, de macehualtin, die de landbouwgrond permanent in eigendom had en collectief (gezamelijk) bewerkte. De mensen mochten de producten zelf behouden en vrij verhandelen op de markt. Adel: Bestond uit familieleden van de keizerlijke familie en aanverwanten, de tempelpriesters en anderen, meestal legerofficieren, met een uitzonderlijke staat van dienst, die tot de adelstand waren toegelaten. Zij vormden de hoogste sociale klasse, de adelijke elite, de pipiltin. Zij kozen uit hun eigen groep een leider, het opperhoofd, de almachtige keizer, genaamd de tlatoani. In Nahuatl betekent die naam 'hij die spreekt'. De verschillende bevolkingsgroepen hadden te maken met aparte wetten en regelgeving, die goed moesten worden nageleefd. Op het overtreden van de wet stonden vaak zeer harde straffen. Diefstal was bijvoorbeeld een zeer ernstig vergrijp waarvoor je de doodstraf kon krijgen. GEZIN en ONDERWIJS. Opvoeding en onderwijs was in de Azteekse samenleving van groot belangrijk. In het openbare leven en ook binnen het gezinsleven hadden mannen en vrouwen een duidelijk verschillende rol. Meisjes kregen onderwijs in gezinszorg, in handel en nijverheid, terwijl jongens een intensieve militaire opleiding kregen naast onderwijs in landbouw en andere beroepen. Onderwijzers haddden grote aanzien. Ook de kunsten, zoals schilder- en beeldhouwkunst, muziek en de dichtkunst, hadden een belangrijke plaats in het sociale leven van de Azteken. Onderwijs in de verschillende kunstuitingen was daarom een vast onderdeel in de opvoeding van kinderen. OORLOG. Oorlog was voor de Azteken een belangrijke en noodgedwongen activiteit. Dat had niet alleen te maken met machtsuitbreiding en veroveringszucht, maar nog veel belangrijker, had het te maken met de godendienst van de Azteken, namelijk het geloof dat de goden zich voor de mensen hadden opgeofferd, dat alleen hun vergoten bloed het leven voor de mensen mogelijk had gemaakt en dat de Zon nu alleen gevoed kon worden met het bloed van mensenharten. Dit geloof, deze vreselijke traditie, was er de oorzaak van dat gevangenen in de godentempels werden geofferd. Voor de vele feesten waren daarom veel gevangenen nodig. Het was de taak van het leger om ervoor te zorgen dat er steeds opnieuw gevangenen werden gemaakt. De mensen waren daarom volledig voorbereid op oorlog. Het was de taak van de priesters om de heilige kalenders te raadpleegden om zodoende de gunstige tijd voor oorlogsvoering vast te stellen. Het hele leven stond namelijk in het teken van de godenverering. LANDBOUW De hoofdstad Tenochtitlán was verdeeld in vier stadswijken: één centraal plein waar de grote tempels waren gebouwd en drie stadsdelen waar de inwoners van de stad woonden en werkten. Door de snelle bevolkingsgroei van de stad werd het eilandje in het meer van Texcoco al snel te klein voor de noodzakelijke staduitbreiding. Daarom werden er, zoals in Nederland kunstmatige eilandjes aangelegd, met grachtjes en dijkverbindingen. Ook werd er een slimme oplossing gevonden voor het gebrek aan landbouwgrond. De Azteken maakten drijvende tuinen, chinampasgenoemd. Zij bestond uit samengebundelde takken en twijgenbossen waar een dikke laag aarde op werd gelegd. Met kano's konden de chinampas worden versleept. Na verloop van tijd kwamen deze tuinen door verstrengeling van de wortels vanzelf aan elkaar vast te zitten